Σ' ετούτους τους καιρούς

Σ’ ετούτους τους καιρούς,

Με μιά μικρή ακροστιχίδα,

Θε να μιλήσω, για αγάπη,

Που σύννεφο δεν είναι και καπνός,

και φουσκωμένα λόγια.

Για αυτό, που σε βροχή και ήλιο,

μένει δίχτυ, σε πράσινο χορτάρι,

για να κεντά ο ήλιος την αγάπη.

Γι αυτό που σκάλα γίνεται,

να πιάσει ο άνθρωπος, το φως,

που τούλειψε, στα τόξα της αγάπης.

Γι αυτό, που φύλλωμα , μοναδικό,

ρουφά τα χείλη, μέσα στον τον αγέρα.

Γι αυτό, που σβήνει, ότι άλλο,

κι’ αφήνει, γυμνό το ‘ μόνο για σένα ‘,

γιατί ‘ είμαι εγώ ‘ χωρίς το βιός ,

που κουβαλώ, χωρίς, η σκέψη να ριγεί,

για ότι άλλο, αλλά για μένα μόνο.

Ν’ αγαπηθώ, γιατί είμαι ΕΓΩ.

Και στο ταξίδι της ζωής,

Ν’ ακούσω, το για σένα Άγγελέ μου.