Σομόν και ροζ, πριν το κόκκινο των μεγάλων ερώτων.
Κι η λαγνεία , ουράνιο τόξο της θάλασσας ,
στην ονειρική ανάδυση, απ τους βαθύτερους βυθούς μας.
Και μπλέχτηκα στο ποτέ και το τώρα,
σε λέξεις δακρυσμένες, λέξεις που δεν νοιώθει κανείς.
Και φτώχυνα, να δανείζομαι λέξεις,
Απ’ τον άνεμο πού ήταν ζεστός, και με παγώνει.
Στην ανάδυση δεν έχω παρέα. Έμεινα μόνος για να ζαλιστώ,
Να ξεχαστώ, για να μπορέσω να πιστέψω,
Πως τα σκοτάδια έχουν χαθεί, και δεν θα επιστρέψω.
Μα μια πικρή αλήθεια, μ επιμονή ζητούσε να μιλήσει.
Για τ’ όνειρο που θάθελα να ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου