Ουρλιάζει η σιωπή μου

Έξω θα περπατήσω, στη βροχή, που μαστιγώνει, αυτά που νιώθω.

Κι ότι πεθύμησα, μπορεί να έγιναν τραγούδια, η γράφτηκαν σαν παραμύθια.

Κι όμως τυραννικά, ξαναγυρνούν οι σκέψεις, θύμισες μιάς άχαρης υποταγής.

Στη ύστατη προσπάθεια να μη χαθεί το πέλαγος, της γυμνωμένης μου ψυχής.

Κι όμως, μέσα στης λήθης το χορό, ουρλιάζει η σιωπή μου,

Για να πιστέψω, πως με μάτια σφαλιστά, το φως καλύτερα το βλέπω.

Το δάκρυ, μόνο αληθινό, φριχτή μου ιδιοκτησία., χωρίς ιδιοκτήτη.

Ανέκφραστο, μεσ’ το πολύπλοκο αίσθημα ζωής, βυθίζεται στη λύπη.

Αδύνατο, το δυνατό κατάντησε, που θάθελα να είναι ψέμα.