Στου μέλλοντος την πίσω όψη

Στού μέλλοντος την πίσω όψη,

Θάθελα τα χρώματα, να μη ξοδεύονται,

Σ’ ένα περίπατο, για ένα έρωτα εφήμερο.

Γιατί βαρέθηκα τη φωτογένεια,

Και τις γυμνόστηθες αλήθειες,

Που δεν αφήνουν ήσυχη η μιά την άλλη,

Και θέλουν να υπάρχουν συνωμότες.

Θάθελα, οι εποχές των αποχρώσεων,

Νάχουν την ώχρα, τη φωτιά,

Ν’ αποστηθίζουν το χαμόγελο,

Μ’ άκουα μαρίνα, σε χέρια ευγενικά.

Να μην αθροίζουν το λυγμό,

Μια σπαραγμένη μέρα,

Κι οι μυρωδιές, κι οι γεύσεις,

Να γίνονται λαχάνιασμα,

Και σκίρτημα του σώματος,

Για να μην είναι λίγος, γύρω μου,

Μικρός κι ασήμαντος ο κόσμος.

Νάχει και το ξερόκλαδο μερίδιο,

Στο δάκρυ, και τη λύτρωση.

Και το μεγάλο μυστικό,

Να βρίσκεται στο πλήρωμα του χρόνου.

Θάθελα, η αχλή του πρωινού,

Να ξεπροβάλλει, με ερωδιούς, και με μιμόζες.

Τώρα κατάλαβα, πως έχω ζήσει αιώνες