Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Η επιστροφή μου



Μου ζήτησε να πω τ’ όνειρο που με συνόδεψε σε κείνο το ταξίδι, στις κορυφογραμμές του σύμπαντος, στα βάθη των ωκεανών, στις οάσεις των ερήμων, στους βυθούς της σκέψης, στη γήινη τη μελωδία, στους κόσμους που εξοικειώθηκα ζητώντας της ουσίας μου τη φύση.
Και τότε χώθηκα βαθιά, και κουλουριάστηκα ξανά μεσ’ τους λυτρωτικούς μου κραδασμούς να περιμένω πια την γέννηση μου, απ την κοιλιά του σύμπαντος μέσα στη γήινη τη μελωδία σε ήχους της αιωνιότητας, στους θρύλους των ήλιων, στο τραγούδι μου στο φως, και στο κλάμα μου στο σκότος. Με την αγάπη, να φορά ανθό κι ακάνθινο στεφάνι, να συνειδητοποιεί τους ανέμους, και να ειρηνοποιεί τα νερά μέσα στα κοσμικά τους πάθη.
Και αναδύθηκα μεσ’ τον αγέρα, απ’ των πηγών μου τις ροές γαλουχημένος απ το νόημα της ύπαρξής μου.
Περνώντας τα δόγματα, και τους κονιορτούς, νοσταλγικά πετώ στης θέλησης το λόγο, σφύζοντας κι ασφυκτιώντας μέσα στους ειρμούς, γυρνώ ξανά στη χίμαιρά μου, να δω το γκρέμισμα και το ξανάχτισμα μιάς πολιτείας με τη ζωή αιώνια, που λάθεψε στο χρόνο, αλλά μαθήτεψε το ψέμα μέσα απ’ την αλήθεια, και τράνεψε την κάθε μέρα μέσα στο χάος της αγνωσίας της, σε μια άβυσσο συναισθημάτων μέσα στης γης της το εκτόπλασμα. Το νάμα του ονείρου μου, γίνεται δράμα του απείρου μου, του νου μου θαύμα, στην τελευτή της αείχρονης διαδρομής μου.
Κι όμως το ήξερα πως σύντομα θα με διαδεχθεί ο χρόνος, και δεν φοβήθηκα όταν με διαδέχτηκε πρώτα ο πόνος πούγινε ζωή, και μόνος χορηγός μου



2 σχόλια:

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Θησαύρισα στο δρόμο. Είδα στης γης το χώμα, τους ουρανούς. Ξεχώρισα στη θάλασσα το άρωμα του αχινού, κι αν τ' αγκάθια του με πλήγωσαν, έμαθα πως πως η ζωή είναι με πόνο, μα όταν κλείνουν οι πληγές πας με χαρά να νοιώσεις τη φωτιά, που κατακαίει τ' άχρηστα....