Κι όταν το σήμαντρο φώναζε ζωή,
Χανόμουν σε κόσμους,
που μόνο αυτοί τολμούν,
να χαθούν στο όνειρο,
να γίνουν πύρινο άρμα θύμησης,
να μη ξεχνούν,
πως τα λιβάδια της ζωής μας,
άστρα και ήλιοι,
γίνανε μ’ αγώνες περηφάνειας.
Στην άλαλη τούτη ώρα
της έκστασής μου,
Μένω εκεί,
Που τα σχήματα δεν έχουν σχήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου