Έστερξα.

Η ακριβόθωρη ώρα.

Το συνεπαρμένο πάφλασμα της ψυχής μου.

Ο αστερισμός που διαφέντευε τη σκέψη.

Η αίγλη της στίλβης των αστεριών.

Ο γυμνοσάλιαγκας που ερωτεύοταν τη δρόσο της πάχνης.
Ξημέρωνε!

Θλιμμένα κουκουνάρια,

έπεφταν ν' αγγίξουν το τέλος.

Το ανακύκλωμα της ζωής.

Λίγες σταγόνες θέλησα, έτσι!

γιατί το αστραπόβροντο του χειμώνα

με φόβιζε.

Ήρθαν, μαζί με την ακριβόθωρη ώρα.

Γαλήνεψα!

Κοίταξα την άνοιξη που ανέτειλε,

βαθιά κι απόμακρα,

στα χέρια του ορίζοντα.

Κι' όμως έστερξα στον χειμώνα,

γιατί τα χέρια δεν ήταν ακόμη τα δικά σου.

Δεν ρυτίδωσες την πάχνη.

Δεν ζωγράφισες το τόξο το ουράνιο.

Ακόμη χιόνια

και μουντά τοπία ζωγράφιζες.

Δεν είδες τη λαχτάρα.

Κι' όμως ρανίδες της καρδιάς σου

ασήμωναν την ελπίδα.

Έχω το φως, κι έχεις το όνειρο.

Έχεις το φως, κι έχω το όνειρο.

Έχουμε φως και τ' όνειρο...........