Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Τα αρώματα



Τα μύρα τα ετοίμασα,


και τα αρώματα


αγωνιούν


για τα μεταξωτά


που θε να στρώσω στο κρεβάτι,


το γήινό σου σώμα


να το κάνω ποίημα.


Με τα κιλίμια,

αφουγκράζομαι,


καλύτερα τα βήματά σου,


και σε κοιτώ κατάματα,


πριν μπερδευτώ


μες τα μαλλιά σου,


κι αρχίσει ο χτύπος


ο τρελός,

να κόβει την ανάσα.


Κι οι λέξεις λειώνουν


μέσα στην την παλάμη σου,


υφαίνοντας


το κέντημα της νύχτας.


Το πρώτο χελιδόνι,


τούτης της άνοιξης,


είσαι εσύ


Εσύ και το μικρό αηδόνι


που φέρνει ζεστασιά,


στην ψύχρα του αιώνα.


Γι’ αυτό


άσε το ποίημα μου,


να τελειώσει


σ’ εν' άλλο αιώνα




2 σχόλια:

LIA είπε...

Καλησπέρα,

Ρομαντικοί κι ευαίσθητοι οι στίχοι που"έντυσες" τα αρώματά σου και γεμάτοι ελπίδα, γιατί η ελπίδα σε βοηθά να "δεις" και να περιμένεις τον άλλο αιώνα και με αγάπη και σοφία να "τελειώσεις τα αρώματά σου".
Καλή νύχτα

Ανώνυμος είπε...

Μιά γωνιά στο πλακόστρωτο, μιάς άνοιξης που ποτέ δεν θέλησε να έρθει, μου γνέφει, να μη χάσω την ελπίδα.
ευχαριστώ