Ψιλοβρόχι,
και το κάλεσμα που χαμογελά,
στο κέντημα του ήλιου,
που θε ναρθεί.
Το φύλλο ξέφυγε στο κεραμίδι,
γιατί το φως, του έλειψε,
στο βλέφαρο του σύννεφου,
πούνε σαν θύελλα ματιών,
Κι είναι το πρωινό ακόμα,
και σαν ομπρέλα η ανάσα μου,
σε τούτο το λασπόνερο,
που με κόβει σαν λουλούδι.
Μα τούτα τα σύννεφα,
δεν είναι άλλα,
παρά αχνογάλαζες φωτιές
που γυροβόλησαν,
σαν μπήκε καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου